Ok… Daar ben ik dan. Ook mengend in de wereld van social
media. Deze keer met een heel leuk trainingsaanbod voor leerkrachten. De
kinderen waar ik dit mee gedaan heb, praten er nog steeds over. Ze zeggen zelfs
dat ze door de tekeningen die we samen gemaakt hebben, nu zo fijn met elkaar
kunnen werken. Ze zeggen ook dat ze bij zichzelf ontdekt hebben hoe goed ze
kunnen tekenen… En dat ze nieuwe stukjes van zichzelf leerden kennen…
Het ‘boze’ jongetje dat ik, na doorverwijzing door de
huisarts, leerde kennen en mocht begeleiden heeft een enorme ontwikkeling
doorgemaakt. “Het gaat heel goed met hem,” vertelt oma. “Hij is zo lief en veel
rustiger.” Dankjewel juffen, dat jullie openstonden voor tips. En dat jullie
hier serieus mee omgegaan zijn. Dankjewel papa en mama.
Het gaat om communicatie. Zonder woorden. En er wordt
zoveel gezegd. Vier jongens die werken aan een coöperatieve tekenopdracht:
“Juf, we hebben de tekening nog niet af. We hebben namelijk een gesprek over
wat we vinden van elkaar in hoe we net bezig waren met de lijnen trekken.
Daardoor konden we nog niet verder werken. We bespreken wat goed ging en wat
beter kan.” Het is prima, jongens. De opbrengst van deze opdracht is groot,
dacht ik bij mezelf.
Tijdens datzelfde tekenmoment ontstond bij een groep
meiden een prachtig resultaat. Een half uur eerder, tijdens het samenstellen
van de groepjes en het arrangeren van de tafeltjes was de harmonie in dit
groepje voelbaar. Een half uur lang werd er in dit groepje niet gesproken en
veel gezegd. Resultaat? Vier blije, ontspannen meiden.
Binnenkort start ik op een basisschool een traject. De
hulpvraag ligt bij school en betreft de dynamiek in een groep. Aanleiding
hiervoor was een oudergesprek dat ik mocht bijwonen en waarin de leerkracht
vroeg om tips waarmee ze de sociale vaardigheden van de betreffende leerling
kan helpen ontwikkelen. Hoewel ik deze vraag niet verwacht had, kon ik alleen
maar bedenken dat ik geen tips wilde geven. Die kinderen moeten aan de slag,
met elkaar. Er is genoeg gepraat. Dus antwoorde ik: “Ja, ik heb zelfs hele
mooie tips. Tips waar je groep door groeit en jij mag met ze mee. Als jij het
wil, wil ik heel graag met deze kinderen werken en dan neem ik jou hierin mee!”
“Dat wil ik heel graag,” antwoordde ze.
Oh, nu ik eenmaal begonnen ben met schrijven, voel ik dat
ik wil blijven schrijven. Er is zoveel te delen met jullie. Maar goed, even
heel simpel gezegd haak ik zelf al af bij het zien van een stuk tekst dat er
uitziet als een lange loper. Dus laat ik het hierbij voor vandaag. Heel graag
tot de volgende keer. Ik ben nu al aan het kiezen waar het dan over zal gaan… Het
jongetje met zonder ADHD? – de moeder die steeds ‘botst’ met haar dochter? – Mijn
aanbod voor iedereen die wil weten wat ik doe? – De moeder die zich schaamde om
verder te tekenen? – Het jongetje met de prachtige uitspraken over geven en
ontvangen? – De opbrengst die leerkrachten met me deelden?
Fijne dag! Tot gauw!
Fantastisch Maartje! Ik ben nu al nieuwsgierig naar de rest!
BeantwoordenVerwijderenFantastisch Maartje! Ik ben nu al nieuwsgierig naar de rest!
BeantwoordenVerwijderen