Zinvol ‘praten’ zonder woorden…

Ok… Daar ben ik dan. Ook mengend in de wereld van social media. Deze keer met een heel leuk trainingsaanbod voor leerkrachten. De kinderen waar ik dit mee gedaan heb, praten er nog steeds over. Ze zeggen zelfs dat ze door de tekeningen die we samen gemaakt hebben, nu zo fijn met elkaar kunnen werken. Ze zeggen ook dat ze bij zichzelf ontdekt hebben hoe goed ze kunnen tekenen… En dat ze nieuwe stukjes van zichzelf leerden kennen…

Het ‘boze’ jongetje dat ik, na doorverwijzing door de huisarts, leerde kennen en mocht begeleiden heeft een enorme ontwikkeling doorgemaakt. “Het gaat heel goed met hem,” vertelt oma. “Hij is zo lief en veel rustiger.” Dankjewel juffen, dat jullie openstonden voor tips. En dat jullie hier serieus mee omgegaan zijn. Dankjewel papa en mama.

 

Het gaat om communicatie. Zonder woorden. En er wordt zoveel gezegd. Vier jongens die werken aan een coöperatieve tekenopdracht: “Juf, we hebben de tekening nog niet af. We hebben namelijk een gesprek over wat we vinden van elkaar in hoe we net bezig waren met de lijnen trekken. Daardoor konden we nog niet verder werken. We bespreken wat goed ging en wat beter kan.” Het is prima, jongens. De opbrengst van deze opdracht is groot, dacht ik bij mezelf.

 

Tijdens datzelfde tekenmoment ontstond bij een groep meiden een prachtig resultaat. Een half uur eerder, tijdens het samenstellen van de groepjes en het arrangeren van de tafeltjes was de harmonie in dit groepje voelbaar. Een half uur lang werd er in dit groepje niet gesproken en veel gezegd. Resultaat? Vier blije, ontspannen meiden.

 

Binnenkort start ik op een basisschool een traject. De hulpvraag ligt bij school en betreft de dynamiek in een groep. Aanleiding hiervoor was een oudergesprek dat ik mocht bijwonen en waarin de leerkracht vroeg om tips waarmee ze de sociale vaardigheden van de betreffende leerling kan helpen ontwikkelen. Hoewel ik deze vraag niet verwacht had, kon ik alleen maar bedenken dat ik geen tips wilde geven. Die kinderen moeten aan de slag, met elkaar. Er is genoeg gepraat. Dus antwoorde ik: “Ja, ik heb zelfs hele mooie tips. Tips waar je groep door groeit en jij mag met ze mee. Als jij het wil, wil ik heel graag met deze kinderen werken en dan neem ik jou hierin mee!” “Dat wil ik heel graag,” antwoordde ze.

 

Oh, nu ik eenmaal begonnen ben met schrijven, voel ik dat ik wil blijven schrijven. Er is zoveel te delen met jullie. Maar goed, even heel simpel gezegd haak ik zelf al af bij het zien van een stuk tekst dat er uitziet als een lange loper. Dus laat ik het hierbij voor vandaag. Heel graag tot de volgende keer. Ik ben nu al aan het kiezen waar het dan over zal gaan… Het jongetje met zonder ADHD? – de moeder die steeds ‘botst’ met haar dochter? – Mijn aanbod voor iedereen die wil weten wat ik doe? – De moeder die zich schaamde om verder te tekenen? – Het jongetje met de prachtige uitspraken over geven en ontvangen? – De opbrengst die leerkrachten met me deelden?

 

Fijne dag! Tot gauw!